Nobelprijs economie: nu of ooit

Naar goede gewoonte geven wij ook dit jaar graag onze favorieten voor de Nobelprijs economie mee. Op basis van onze trackrecord weet u zo alvast bijna zeker wie het niet wordt. Of een bepaalde econoom ooit de prijs krijgt is nochtans niet zo heel moeilijk te voorspellen, de keuzes van het comité zijn namelijk zelden controversieel. Het probleem is in te schatten wanneer dat juist gebeurt. Onze jaarlijkse analyse kan dus vooral gezien worden als een prognose voor de komende tien winnaars. Zo komen wij er natuurlijk ook een stuk beter uit, maar dat terzijde.

2021-2030

Clarivate, een aanbieder van abonnementen op wetenschappelijke publicaties, maakte zopas haar lijstje met topkandidaten bekend. Het bedrijf keek hiervoor naar de nog levende (en vooralsnog Nobelprijs-loze) economen wiens werk het vaakste werd geciteerd door collega’s.

Clarivate ziet een kans voor David Teece (Indiana) en David Audretsch (Berkeley) die onderzoek doen naar innovatie en ondernemerschap. De Nieuwzeelander Teece beschreef in de jaren ’80 hoe uitvinders maar een klein deel van de baten van hun idee kunnen capteren. Audretsch adviseert dan weer onder meer de VN, de OESO en de Wereldbank.

Een andere kandidaat is Joel Mokyr (Evanston), die met A Culture of Growth de fundamenten van de industriële revolutie blootlegde. Zijn lezing van de feiten is dat innovatie in essentie een politiek gegeven is, waarbij belangengroepen en sociale onrust bepalend kunnen zijn voor het al dan niet ingeburgerd geraken van een nieuwe technologie.

Ook Carmen Reinhart en Kenneth Rogoff (beiden Cambridge) halen het lijstje. Hun werk rond de optimale schuldgraad voor een land werd berucht toen er een fout in de achterliggende spreadsheet bleek te staan. Dit topic is evenwel erg actueel, nadat de fiscale kraan werd opengedraaid om de economische gevolgen van de pandemie te bestrijden. Ook de vernieuwde dreiging van een schuldenplafond in de VS is hier niet vreemd aan.*

Als we zelf toch ook nog één naam naar voor mogen schuiven is dat de onvermijdelijke Daron Acemoglu. De 54 jarige Turk won iets minder dan 20 jaar geleden de John Bates Clark Medaille (zie deze eerdere bijdrage), een goede voorspeller van toekomstige Nobelprijswinnaars. Hij is ook een politieke econoom op maat van deze tijd: volgens hem zijn sterke maatschappelijke instituten onontbeerlijk voor inclusieve, economische groei. In zijn recentste boek (“The Narrow Corridor: States, Societies, and the Fate of Liberty”) doet hij uit te doeken waarom sommige landen voorspoed kennen en anderen juist ten prooi vallen aan autoritaire dictators.

2041-2050

De nobelprijswinnaars van de komende tien jaar hebben nu geen verrassingen meer voor ons. Maar we kunnen natuurlijk gerust nog verder vooruitblikken. De volgende drie zijn dan geen klassieke Nobelprijswinnaars**, hun onderzoek situeert zich wél in domeinen die de komende jaren wel eens erg belangrijk zouden kunnen worden.

• Raj Chetty: één van de jongste vastbenoemde professoren ooit op Harvard. Zijn veldonderzoek naar sociale mobiliteit en het belang van onderwijs werd al meermaals bekroond. Bewees de ongelijke impact van de pandemie op armere gezinnen in de VS.

• Bryan Caplan: één van de vele toppers uit de George Mason Universiteit. Hij is ervan overtuigd dat onderwijs vooral een signaalfunctie heeft, kiezers zelden rationeel zijn en dat we onze landsgrenzen best open houden. Niet oncontroversieel.

• Vitalik Buterin: co-bedenker en frontman van de cryptomunt Ethereum. Als Ethereum nog maar een fractie waar maakt van wat haar grootste fans voor ogen hebben, zal Buterin’s visie een aanzienlijk deel van de blockchain-economie vorm gaan geven.

* Reinhart en Rogoff publiceerden recent ook “Decrypting New Age International Capital Flows”, een onderzoek naar het belang van Bitcoin voor internationale betalingen.

** Hoewel het natuurlijk wél alle drie mannen zijn. We houden graag nog een plaatsje open voor Mariana Mazzucato (zie deze eerdere bijdrage).