Een interessante discussie ontspint zich in Duitsland: zijn we op weg naar een 28-urige werkweek?

Duitsland doet het goed…zeer goed zelfs. De groei in het derde kwartaal 2017 bedroeg 2,8 procent. Dat is hoger dan het gemiddelde van de eurozone en ook hoger dan in alle buurlanden! De arbeidsmarkt heeft het sinds de eenmaking in 1990 nog nooit zo goed gedaan. De werkloosheidsgraad is zelfs gedaald tot 3,6 procent. Vijf jaar geleden bedroeg die nog 5 procent en in 2009, na de financiële crisis, zelfs meer dan 10 procent! Ook de jeugdwerkloosheid blijft dalen: van 8 procent vijf jaar geleden tot 6,6 procent vandaag.

Het gebrek aan arbeidskrachten laat zich trouwens voelen. Heel wat bedrijfsleiders klagen erover. De vertrouwensindex van de industrie die de Europese Commissie elke maand publiceert, weerspiegelt dit goed (zie grafiek): we zien hier factoren die een rem zetten op het vertrouwen en merken tevens dat het gebrek aan arbeidskrachten de Duitsers problemen oplevert. De indicator was namelijk nog nooit zo hoog! De vergelijking met België is trouwens opvallend…

In zulke context starten de loononderhandelingen in Duitsland. Het is de grootste vakbond, die van de metaalarbeiders, die zoals altijd de spits afbijt. De vakbond eist dit keer een loonsverhoging van 6 procent voor de 4 miljoen arbeiders in de sector. Maar ze vragen ook, en dat is totaal nieuw, arbeidsduurverkorting! De vakbond vraagt om de arbeidsweek terug te brengen van 35 naar 28 uur, maar wil daarenboven dat de werkgever een deel van het daaruit voortvloeiend loonverlies draagt. Vooral dan voor werknemers met kleine kinderen of met bejaarde ouders. Het werkregime zou 2 jaar gelden en na die 2 jaar moet de werkgever voltijdse tewerkstelling garanderen. De vakbond dreigt met stakingen (de eerste sinds 2003) als het verzoek niet wordt ingewilligd. En de vastberadenheid lijkt groter dan ooit. Het moet gezegd, de economische context leent er zich ook toe… De werkgevers zeggen akkoord te kunnen gaan met een loonsverhoging van 2 procent. Maar wij zijn vooral benieuwd naar het verloop van de onderhandelingen over de arbeidsduurverkorting. De werkgevers vinden de eis onaanvaardbaar omdat circa twee derde van de bevolking ervoor in aanmerking komt. En dat zal leiden tot organisatorische problemen, quasi onbemande werkateliers en onophoudelijke administratieve problemen.

Er lijkt dus een kleine revolutie in de maak… en wie weet…